Hersenschimmen werd mij aangeraden door de moeder van een goede vriend waarmee ik op vakantie was. Ik was mijn Engels boek aan het lezen boven op de piste in Veysonnaz en toen raakten we aan de praat over boeken. Ze kwam erachter dat ik van autobiografische boeken houd en ze raadde mij dit boek aan. Uiteindelijk bleek ook dat dit boek op de leeslijst stond en heb ik het boek te leen gekregen van haar. Hersenschimmen leek mij een interessant boek, ook omdat mijn oma zelf ook steeds meer vergeet en ik er niet goed tegen kan dat ze dat doet.
- Noteer tijdens het lezen welke passages bij jou sterke emotionele spanning opriepen en welke vooral veel kritische spanning. Waarom gebeurt dat? Noteer ook situationeel spannende situaties.
NB: Ben je juist van mening dat er emotionele, kritische en/of situationele spanning ontbreekt? Noteer dan waarom en in welke passages jij die mist. (Zie ook Lezers in spanning).
Ik vond het begin vooral erg deprimerend. "passage bladzijde 7" Dat is geen goede motivatie voor mij om te gaan lezen. Maar toch ben ik door gaan lezen, en het boek groeide met mij, ik kreeg en beter beeld van wat de schrijver mij wilde laten zien.
Wat vooral aangrijpend was, was hoe Maarten geen tijdsbesef meer had, het bracht een soort van angst met zich mee. Ik zou echt bang zijn als ik geen besef meer voor tijd en plaats had. Maarten heeft heel vaak rare neigingen midden in de nacht, of denkt dat het ontbijt is als ze aan het avondeten zijn. "passage bladzijde 124".
Het gevoel dat Maarten met zich meedraagt gedurende het boek moet je voelen, wil je het goed willen lezen. Het gevoel word langzaam opgebouwd, wat mij vooral een shock gaf was dat Maarten het zelf niet wilde accepteren, dat hij gewoon verder wilde leven zoals hij dat altijd al had gedaan, ook al kon dat niet zomaar. "passage bladzijde 134".
Het einde is het meest tragische deel van het boek, als Maarten zelfs zijn vrouw niet meer herkend, als hij langzaam word weggedragen van zijn eigen huis naar het tehuis. In korte onafgemaakte zinnen vertelt hij dan hoe erg verward hij is, hoe hij niks herkent en hoe hij graag die eenzame berk in de sneeuw wilt zijn. Hij begint dan ook in de hij-vorm te praten. "passage bladzijde 163".
Het meest leef ik mee met Maarten, natuurlijk omdat je constant geconfronteerd word met hem, gaat je aandacht al snel naar dat karakter uit. Maar toch, het meeste medeleven heb ik met Vera, zijn vrouw. Dan ben je 50 jaar getrouwd, heb je talloze mooie herinneringen, alleen kan je man, jou, en die herinneringen niet meer herinneren. Vera blijft normaal doe tegen Maarten, en probeert hem goed te helpen. Alleen ze word soms genegeerd omdat Maarten haar niet meer herkent. Op de laatste bladzijde in het boek beschrijft hij haar ook niet als Vera maar als Haar. "passage bladzijde 176".
- Schrijf een boeiende blogtekst van ca 500 woorden waarin je jouw boek grondig analyseert en beoordeelt op het aspect spanning.
......
- Geef een link naar een goede samenvatting en een link naar een goede recensie uit een landelijk dagblad of opinieweekblad.
Link naar een goede samenvatting: http://www.boekverslag.nl/Verslag/Hersenschimmen/
Link naar een goede recensie uit een landelijk dagblad: http://www.hansvervoort.nl/index.php?page=3&articleId=6
